We gaan even terug naar eind februari...
Daar zat ik dan, starend voor me uit te kijken in de richting van de vlinderstruik die met de verdorde bloemen die hij nog draagt, een speeltuin vormt voor de roodborstjes en meesjes.
Ik voel duizend-en-één dingen maar overwegend pijn en onbegrip.
Onbegrepen worden doet pijn en kwetst zoveel harder als het van één van je naasten komt.
Dat iedereen altijd wel een mening heeft over een ander, kan ik mee leven, maar als er naasten zijn die nooit vragen hoe het met je gaat, je een plotsklaps aan de grond nagelen door de manier waarop ze uiten dat ze niet begrijpen dat iemand met mijn job en mijn leven, het mentaal moeilijk kan hebben, dat heeft echt impact.
Dat is rot, dat wringt, dat zorgt ervoor dat je naast mentale shizzle ook nog een extra lading schuldgevoel in je nek gesmeten krijgt.
Half januari was het moment dat het randje in mijn hoofd, dat ik tien jaar leerde kennen terug werd overschreden.
Mijn hoofd draaide overuren, mijn lichaam ging in staking.
Complete shutdown, er was zelfs geen countdown meer van doen. Of misschien was mijn lichaam al verschillende keren signalen aan het geven maar heb ik die straal genegeerd, dat kan ook...
Als je nu denkt: uh randje, wat bedoel je? Lees dan ook even de desbetreffende blog ;-)
Het dwong/dwingt me na te denken, te reflecteren, te evalueren maar vooral weer heel veel te leren!
Lees die laatste zin opnieuw.
Hoe vaak doe jij dat al het laatste jaar?
Ik deed/doe dat frequent, zodus in de overtuiging dat ik bepaalde keuzes echt zelf had gemaakt.
De tijd nu leerde me een kleine maar ontzettende belangrijke nuance in die keuzes.
Want ik had wel degelijk die keuzes zelf genomen MAAR
nam ik die keuzes VOOR MEZELF of voor iemand anders?
Uren, dagen en weken gaan voorbij... Verschillende beslissingen werden geanalyseerd.
Al dan niet in de nachtelijke uren. Want ik ben meer wakker geweest 's nachts dan dat ik heb geslapen, vooral in het begin...
Dankzij medicatie (#noshame!) zijn de angsten gaan liggen, de ideale tijd om de desbetreffende analyses te herevalueren, dit maal hopelijk zonder paniekaanval te krijgen als ik eraan denk.
Zonder al te veel in detail te treden kunnen we het volgende concluderen:
Uit liefde voor je naasten;
Uit respect voor de ander;
Uit financiële overwegingen;
Uit morele verplichting;
Uit schuldgevoel;
Uit eenzijdige trouw
Uit onderdanigheid
... nam ik ZELF bepaalde beslissingen maar ten voordele van DE ANDER en niet voor mezelf.
En dat moet stoppen,
Niet volgende jaar, of volgende week, maar NU!
Dit is mijn 'call to action'.
Ik besef heel goed dat dat een proces van héél lange adem zal zijn en kleine stapjes per keer, waarvan sommige terug achteruit, maar dat ik mijn leven wil leven voor en door mezelf; en niet mijn leven voor een andermans bestwil wil leven, dat is een grote en heel belangrijke les, lijkt me.
Om het met een quote van Uwe Porters te zeggen:
Hold your tits!
Riet 2.0 is loading...
Comentários